Tien jaar

Gisteren kwam ik er plotseling achter dat ik dit jaar precies tien jaar schrijf. Nu ben ik 25 en bezig aan Het Eiland in de Mist...Op mijn vijftiende startte ik "officieel" met schrijven, toen ik begon aan mijn allereerste roman, In Licht en Schaduw. Om dit heugelijke feit te vieren, besloot ik een lijstje te maken van alle verschillen...Althans, dat was de bedoeling. Wat is er nou helemaal veranderd in die afgelopen tien jaar? Naar blijkt bijzonder weinig... ;) 

                                               In Licht en Schaduw                  Eiland in de Mist

De hoofdpersoon is:	Een meisje van 15 met een bijzondere naam (Mare/Lucia)	Een meisje van 16 met een bijzondere naam (Nimue)
Die aan het begin van het verhaal erachter komt dat:	Haar oorsprong ligt in een onbekende, andere wereld	Haar oorsprong ligt in een mythisch eiland dat ze alleen uit sprookjes kent
Hoewel….	Ze gewoon op aarde gereïncarneerd is	Ze gewoon in Breizh geboren is
Dit is omdat:	Haar familie haar wilde laten herstellen van haar trauma door de vijand	Haar moeder haar veilig wilde houden voor de vijand
Haar achtergrond heeft te maken met:	Een tragische familiegeschiedenis die uitmondde in oorlog	Een tragische familiegeschiedenis die uitmondde in een breuk
Met als gevolg…:	Dat de vijand ook haar bloedverwanten zijn	Dat de vijand ook haar bloedverwanten zijn
Dit ontaardt in:	Een lange reis om de Vorst te ontlopen	Een lange reis meer informatie te krijgen over de Asklepios Congregatie
Maar uiteindelijk:	Wordt ze toch ontvoerd en gevangen genomen	Laten zij en haar broertje zich expres “ontvoeren” om het Instituut in de komen
En valt ze in de handen van:	Haar oudere, verbitterde neef	Haar oudere, verbitterde neef

Die haar nodig heeft voor:	Haar bijzondere krachten	Haar bijzondere, genezende krachten
Die ze heeft geërfd van:	Haar vader, de koning	Haar moeder en grootmoeder
Tijdens haar verblijf ontdekt ze:	Een verborgen deel van haar familiegeschiedenis, aan haar onthult door haar neef Kain	Een onbekend stuk uit haar familiegeschiedenis, aan haar onthult door haar neef Cormack, en deels door verslagen van haar overleden oom Benji
De enige verbinding die ze met haar geliefde ouder heeft, is:	Een ketting van haar overleden vader Thoriël, waaruit ze haar krachten put	Een dagboek van haar verdwenen moeder Rona
Tijdens haar verblijf, komt ze in contact met:	Kamali, een Lichtwezen, die als haar gids optreedt en die alleen zij kan zien en horen	De geesten, die alleen zij kan zien en horen
De reden van dit contact is:	Omdat ze de prinses van Illumia is, met de daarbij horende Krachten van het Licht	Omdat haar grootmoeder – en daardoor haar moeder - met de Andere Wereld in verbinding stonden
Uiteindelijk ontsnapt ze met behulp van:	Vier mysterieuze en rauwe mannen (en één vrouw) met vreemde namen en schemerige achtergrond	Eén mysterieuze en rauwe gevangene, met een vreemde naam en schemerige achtergrond
De climax van het verhaal bestaat uit:	Een magische transformatie van mens naar dier voor één van de sleutelpersonages, die daarmee verlossing bereikt	Een magische transformatie van dier naar mens van één van de sleutelpersonages, die daarmee bevrijd wordt

Lucia, Dame in Nood pur sang, en Steffan, prins der perenhoofden

Het moge duidelijk zijn dat ik in de afgelopen drie jaren waarin ik tot de uiteindelijke vorm van Eiland in de Mist ben gekomen geen moment aan In Licht en Schaduw heb gedacht. Gelukkig zijn het ook twee zeer verschillende verhalen, met andere personages, andere thematiek, verhaallijn en - godzijdank- schrijfstijl. Het wordt pas echt eng als ik de laatste alinea van (de willekeurig uitgekozen) bladzijde 75 in word van zowel Het Eiland in de Mist als In Licht en Schaduw naast elkaar leg:






Eiland in de Mist, 2013:

Ik draai me op mijn rug en staar de duisternis in. Het maakt niet uit of ik mijn ogen openhoud of dichtknijp. Ik bedenk me hoe vreemd het is om de zee niet vlakbij te horen. Met deze wind zouden er flinke golven zijn, die tegen de naaldklippen uiteen spatten. De zeemeeuwen zouden hun naargeestige kreten boven ons huis slaken…Maar we zijn niet thuis. Er is geen thuis.
Ik trek de deken over mijn hoofd zodat ik het lege geluid van de wind niet meer hoef te horen en draai me weer op mijn zij. Als vanzelf vindt mijn hand de talisman onder mijn kleren; ik krul mijn vingers eromheen in een gebaar dat vertrouwd begint te voelen. Eindelijk laat ik de duisternis over me heen spoelen, als het water uit de zee, en slaap ik zonder dat ik mijn dromen kan herinneren.

Arthur en Nimue en de Scene Die Niet Meer Bestaat

In Licht en Schaduw, 2003:

Toen de schemering inviel hield de regen op. De lucht bleef grijs en bedekt, maar af en toe piepten er van tussen de wolken een paar sterren. Het was een geruststellend gezicht.Ze hielden halt en strekten even hun stijve ledenmaten. Er was gewoon geen geschikte plek voor een kamp, dus moesten ze het doen met wat ze hadden.Saphos plantte wat scherpgepunte stokken in de grond waarover hij een geoliede doek hing.Asharr en Steffan haalden de zadels van hun paarden af. Uit een zadeltas haalde Steffan een drietal opgerolde dekens, die hij over de zwetende paardenlijven legde om ze geen kou te laten vatten. Hij zuchtte en klopte zijn vale ruin op de hals. Het arme dier wist vast niet wat het overkwam.Ze aten een karig maal van brood. Een vuur zat er ook niet in, daar was het gewoon te nat voor en bovendien groeide hier niets dat als voldoende brandhout kon zorgen. Het enige dat ze konden doen, was vroeg naar bed gaan.

Tien jaar later, en ik ben mijzelf ernstig aan het plagiëren! :)